Photo by Jared Subia on Unsplash
Τα δέντρα είναι ίσως τα πιο λογικά έμβια όντα. Έχουν πλέον αποθηκεύσει αρκετή ενέργεια για το έτος και, εξαιτίας αυτού, εγκαταλείπουν τη φωτοσύνθεση και έχουν μια ωραία μακροχρόνια ανάπαυση. Τουλάχιστον τα φυλλοβόλα δέντρα.
Με τον ήλιο λίγο πιο χαμηλά στον ουρανό, και τα δέντρα να είναι πιο κίτρινα, οι ωραίες μέρες είναι τώρα μέσα στο «χρυσό». Ακόμη και το εσωτερικό των κτιρίων με παράθυρα που βλέπουν σε φυσικές περιοχές παίρνουν τη χρυσή απόχρωση και κάνει τον κόσμο να φαίνεται λίγο πιο ευχάριστος.
Πολλά δέντρα είναι στολισμένα με νήματα αράχνης που απομακρύνονται από αυτό, μερικές φορές για πολλά μέτρα. Αυτή είναι η εποχή του χρόνου που πολλά μικρά αραχνίδια πετούν, διασκορπίζονται από τον τόπο γέννησής τους σε νέους βιότοπους αναζητώντας ένα δικό τους σπίτι.
Οι αράχνες και μερικές κάμπιες παράγουν και χρησιμοποιούν μετάξι με διάφορους τρόπους. Φαίνεται ότι οι κάμπιες χρησιμοποιούν μετάξι για να κινηθούν κάθετα, από ψηλότερα κλαδιά στο έδαφος, πιθανώς για να πάνε σε νέα δέντρα. Και, φυσικά, για να φτιάξουν κουκούλια ώστε να μεταμορφωθούν σε πεταλούδες.
Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία ειδών ιστών αράχνης, κάποιοι είναι χαλαρές συλλογές από κλωστές, άλλοι πολύ πιο οργανωμένοι. Μερικές αράχνες χρησιμοποιούν μετάξι για να δημιουργήσουν τα κρησφύγετα τους στο χώμα και συνδέουν υλικά μεταξύ τους για να φτιάξουν παγίδες. Μερικές άλλες τυλίγουν προσεκτικά τα αυγά τους σε μια μπάλα από μετάξι και τα κουβαλούν μαζί τους.
Υπάρχουν χιλιάδες είδη αραχνών. Σύμφωνα με μια πηγή, υπάρχουν 3.400 είδη μόνο στη Βόρεια Αμερική. Πολλοί έχουν φόβο για τις αράχνες. Στην πραγματικότητα, οι ζωές τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις λειτουργίες του οικοσυστήματος γύρω μας, καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες εντόμων που έχουν τη δυνατότητα να μας ενοχλήσουν και να μας βλάψουν πολύ περισσότερο από ό,τι οι ίδιες οι αράχνες.
Τις περισσότερες φορές, οι αράχνες μπορούν να πάνε όπου θέλουν με τα οκτώ πόδια τους. Μερικές φορές, ωστόσο, αναγκάζονται να πετάξουν και έχουν εξελιχθεί με έναν πολύ περίπλοκο τρόπο για να το κάνουν αυτό, πρόκειται για κάτι που ονομάζεται «ballooning». Αποδεικνύεται ότι η διαδικασία είναι πιο περίπλοκη από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως, και συμπεριλαμβάνει τόσο τον άνεμο όσο και τον ηλεκτρισμό.
Μια αράχνη, είτε νεαρή είτε ενήλικη, πρώτα μετράει τον άνεμο χρησιμοποιώντας τα μπροστινά της πόδια, κολλώντας τα στον αέρα όπως κάνουμε εμείς με ένα υγρό δάχτυλο. Εάν ο άνεμος είναι σωστός, η αράχνη αγκυρώνεται με μια μεταξωτή κλωστή και στη συνέχεια σηκώνει την κοιλιά της. Τα πόδια της μπορούν επίσης να ανιχνεύσουν ηλεκτροστατικά πεδία στην ατμόσφαιρα και η αράχνη μπορεί να χειριστεί το ηλεκτρικό φορτίο στο μετάξι της, κάνοντας το μετάξι πιο ελκυστικό για τις δυνάμεις του αέρα, ενώ ταυτόχρονα απωθεί τα νήματα του μεταξιού το ένα από το άλλο, ώστε να μην μπλεχτούν.
Την κατάλληλη στιγμή, η αράχνη εκτοξεύει μια ή περισσότερες ίνες μεταξιού από την κοιλιά της και απελευθερώνει την άγκυρα της. Μεταξύ των ηλεκτροστατικών φορτίων και της δύναμης του ανέμου, η αράχνη ανυψώνεται, μερικές φορές χιλιάδες μέτρα στον αέρα. Μόλις μεταφερθεί στον αέρα, η αράχνη μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει αυτά τα φορτία για να αλλάξει το υψόμετρο της. Οι αράχνες μπορούν να ταξιδέψουν οπουδήποτε από μικρές αποστάσεις έως χιλιάδες χιλιόμετρα χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο.
Το «ballooning» δεν είναι ακίνδυνο, καθώς οι αράχνες αρπάζονται από τον αέρα από τα πουλιά ή μπορεί να προσγειωθούν στο νερό των ωκεανών. Ωστόσο, το κίνητρο πρέπει να είναι υψηλό και οι αριθμοί μεγάλοι για να δικαιολογήσουν ότι τόσες πολλές αράχνες παίρνουν την απόφαση να πετάξουν.
Καθώς λοιπόν απολαμβάνουμε αυτές τις χρυσές μέρες, να θυμόμαστε ότι τα πουλιά και τα έντομα με φτερά δεν είναι τα μόνα πλάσματα που πετάνε εκεί πάνω. Παρόλο που δεν έχουν φτερά, οι αράχνες έχουν βρει έναν τρόπο να μοιράζονται τους ουρανούς με όλα τα άλλα πλάσματα που μπορούν να πετάξουν.
