Στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου «The 2Night Show» βρέθηκε ο Zaf, ο οποίος αναφέρθηκε στη ζωή του στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στις συνεργασίες του με τους Κωνσταντίνο Αργυρό και Χρήστο Μάστορα.
Το τραγούδι του «Πες» εκτοξεύθηκε πριν καν βγει ολόκληρο μέσω του TikTok και μέχρι και σήμερα έχει τεράστια απήχηση. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στον πατέρα του που τον έχασε λίγο πριν γεννηθεί και το πως μεγάλωσε.
«Δεν χρειάστηκε να μου πει κάποιος ότι έχω ωραία φωνή. Ήξερα ότι έχω ωραία φωνή αλλά δεν ήξερα πως να την κάνω καλύτερη. Όταν έκανα μιούζικαλ εκεί κατάλαβα τι σημαίνει φωνητική και κόσμος. Είναι άλλο πράγμα να τραγουδάς στο σπίτι σου και άλλο να είσαι με επαγγελματίες που σε καθοδηγούν.
Ήμουν ένα άτακτο παιδί που στεναχωρούσα γενικά. Γούσταρα να κάνω φάρσες και στους καθηγητές. Υπήρξε μια φορά φάρσα που επενέβη η αστυνομία. Μεγάλωσα σε γειτονιά, με το να βγαίνω έξω, να κάνω πράγματα και να μπλέξω πιθανόν σε κάποια και να ξεμπλέκω. Πολλοί φίλοι μου ξεκίνησαν να κάνουν χαζά πράγματα αλλά κανείς δεν έφτασε στο σημείο να του καταστρέψει τη ζωή. Εγώ είμαι φοβικός σε αυτά και δεν τα αγγίζω αλλά δεν τα έχω και ανάγκη κιόλας.
Γενικότερα δεν μου έλειψε ποτέ η πατρική φιγούρα. Από τη στιγμή που δεν την είχα για να τη χάσω, δεν κατάφερε να έρθει η στιγμή να μου λείψει κιόλας. Αν τη ζούσα και έφευγε στην εφηβεία μου θα ένιωθα την έλλειψη. Με μεγάλωσαν γυναίκες μαχήτριες και ό,τι είμαι είναι η γιαγιά μου, η μαμά του μπαμπά μου. Πρόλαβε την προετοιμασία και το άγχος και δεν πρόλαβε το τώρα.
Η μητέρα μου που την αγαπάω ήταν από την μικρή ηλικία που έφυγε ο πατέρας μου, πήρε τον ρόλο του οικονομικού για να φέρει χρήματα στο σπίτι. Η γιαγιά μου είχε αναλάβει την ανατροφή και είναι ένα διαμάντι. Έπαθα τεράστιο κακό τώρα που την έχασα πέρυσι, ήταν δύσκολο! Η γιαγιά μου έχασε τον πατέρα μου, μετά τον αδελφό του πατέρα μου. Είναι μια μάνα που από τα τρία παιδιά που είχε, έχασε τα δύο. Κατάφερε να σηκωθεί στα πόδια της και είπε θα κάνω τα πάντα για αυτά τα παιδιά. Αυτά τα παιδιά ήμουν εγώ και ο αδερφός μου. Δεν μου έλειψε τίποτα απολύτως.
Η γιαγιά μου δεν ήταν ποτέ της νοοτροπίας το παιδί να δουλέψει και να δίνει στον γονιό ή στο σπίτι. Το είχε κάπως πατριωτικά μέσα της. Έλεγε ότι το παιδί πρέπει να δουλέψει για το δικό του μέλλον. Δεν χρειάστηκε να δουλέψω για να συντηρώ την οικογένεια αλλά για να μην χρειαστεί να παίρνω από τους γονείς μου».
