Στο θέατρο 104 υπάρχει ένα πρωτότυπο έργο που «ακούγονται» οι φωνές θυμάτων κακοποίησης που σώπασαν κάποτε αλλά βρήκαν τη δύναμη και μίλησαν.
Νάντια Ρηγάτου
Από το 2018 μέχρι σήμερα η θεατρική ομάδα Ανδρομέδα υπηρετεί το θέατρο ντοκουμέντο. Η Φανή Γρύλλη, η Σοφία Ρούβα, η Αναστασία Τσούτση και η Ντίνα Κούκου υπήρξαν συμφοιτήτριες στη δραματική σχολή και αποφάσισαν να υπηρετήσουν αυτήν την τέχνη μέσα από το θέατρο ντοκουμέντο με σκοπό να αποτελέσουν ένα μέσο για να ακουστούν όσοι «δεν είχαν φωνή».
Τη φετινή σεζόν συγκέντρωσαν αληθινές ιστορίες θυμάτων συναισθηματικής, λεκτικής, σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης και τα αίτια πίσω από τη σιωπή τους και δημιούργησαν ένα πρωτότυπο έργο με τίτλο «Γιατί Τώρα».
Δείτε το τρέιλερ της παράστασης
“Θέλουμε να σταματήσει να γίνεται αυτή η ερώτηση «Γιατί Τώρα;», η επαναθυματοποίηση των ατόμων που επέζησαν μιας κακοποίησης και αποφάσισαν να μιλήσουν για αυτή, όταν ένιωσαν έτοιμα.”
-Τι ακριβώς είναι το θέατρο ντοκουμέντο;
Ν.Κ.: Είναι μια πολύμηνη διαδικασία συζητήσεων με διαφορετικούς ανθρώπους, διαβάσματος, έρευνας και μια διαδικασία καταγραφής όλων αυτών. Απ’ όλα αυτά, τελικά, προκύπτει ένα πρωτότυπο θεατρικό κείμενο που βασίζεται σε μαρτυρίες ανθρώπων και πραγματικά γεγονότα, το οποίο επεξεργαζόμαστε δραματουργικά και παρουσιάζεται στο κοινό με την μορφή θεατρικής παράστασης…
Α.Τ.: …Όμως, πέραν από τους τυπικούς ορισμούς και διαδικασίες, είναι ένας τρόπος θέασης του κόσμου, ένα Παράδειγμα, -από την πλευρά της τέχνης-, είναι ένα στρατευμένο και πολιτικό κράμα τεχνών που παίρνει θέση, λειτουργεί ως τρόπος διαμαρτυρίας, είναι μια πολιτική πράξη με στόχο την έκθεση της αλήθειας για ένα γεγονός, μέσα από τα μάτια ανθρώπων που το βίωσαν και τη συζήτηση πάνω σε αυτό.
-Πως προκύπτουν οι ιστορίες που παρουσιάζονται στις παραστάσεις σας μέχρι σήμερα;
Ν.Κ.: Αφού αποφασίσουμε για ποιο θέμα θέλουμε να μιλήσουμε, το επικοινωνούμε, αρχικά, με τους δικούς μας ανθρώπους για να πάρουμε ένα πρώτο feedback και μετά μιλάμε με ανθρώπους άγνωστους σε εμάς, που επιθυμούν να μοιραστούν μαζί μας τα βιώματά τους…
Φ.Γ.: …Άλλες πάλι μαρτυρίες προκύπτουν από αναζήτηση σε άλλες πηγές, ντοκιμαντέρ, βιβλιογραφίες, άρθρα, συνεντεύξεις, διαδίκτυο…
Α.Τ.: …Τελικά, προσθέτουμε και στοιχεία μυθοπλασίας για να προστατεύσουμε τις ταυτότητες και τις ιστορίες των ατόμων και για να ολοκληρωθεί η συγγραφή των έργων.
-Μετά από πόσο καιρό θύματα σας κατέθεσαν την ιστορία τους;
Ν.Κ.: Σημασία έχει μόνο ότι βρήκαν το κουράγιο, τη δύναμη να μιλήσουν, να το αντιμετωπίσουν…
Φ.Γ.: …Μετά από όσο χρόνο χρειάζονταν….
Α.Τ.: …Και, ξέρετε, μερικές φορές όσα δεν έχουν συμβεί σε χρόνια, συμβαίνουν σε δέκα λεπτά.
-Το «Γιατί τώρα» τι ακριβώς θίγει , σε ποιους απευθύνεται και ποιο μήνυμα θέλετε να περάσει;
Α.Τ.: Θέλουμε να σταματήσει, συνειδητά, να γίνεται αυτή η ερώτηση, το «Γιατί Τώρα;», η επαναθυματοποίηση των ατόμων που επέζησαν μιας κακοποίησης και αποφάσισαν να μιλήσουν για αυτή, όταν ένιωσαν έτοιμα.
Φ.Γ.: Απευθύνεται σε όλους… Είτε έχουν υπάρξει θύτες, θύματα, απλώς παρατηρητές, είτε και τίποτα (πράγμα που μου φαίνεται αδύνατο). Σε ανθρώπους στους οποίους θέλουμε να πούμε πως δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή, υπάρχει η στιγμή που επιλέγεις και αυτή είναι η καταλληλότερη. Και πως η κακοποίηση δε χρειάζεται σημάδια ορατά στο μάτι για να είναι κακοποίηση…
Ν.Κ.: …Μάλιστα, στην παράσταση εστιάζουμε ιδιαίτερα και στην ψυχολογική κακοποίηση/παρενόχληση στον εργασιακό χώρο.. Το λεγόμενο mobbing. Μια βία σε μικρές δόσεις στην καθημερινότητα, που δεν εντοπίζεται εύκολα, αλλά είναι πολύ καταστροφική.
-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος των θυμάτων και αργούν να μιλήσουν;
Φ.Γ.: Πως υπερβάλλουν, πως μπορεί να το προκάλεσαν τα ίδια.
Ν.Κ.: Πως δε θα τα πιστέψουν, πως δε θα δικαιωθούν…
Α.Τ.: Πως δε θα αλλάξει τίποτα και θα έχουν κάνει τα πράγματα χειρότερα.
“Γιατί τώρα” στο Θέατρο 104, Κάθε Σάββατο στις 9.15 μμ και Κυριακή στις 7 μμ
