Την έκθεση «Όλοι Εδώ – 50 Χρόνια Δημοκρατία» εγκαινίασε στο ΜοMus – Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου αναφέρθηκε αρχικά στους τέσσερις καλλιτέχνες, που με το εικαστικό τους έργο αψήφησαν τις λογοκριτικές πρακτικές της δικτατορίας των συνταγματαρχών και διατύπωσαν ένα επείγον αίτημα δικαιοσύνης και ελευθερίας, στη Βάσω Κατράκη, τον Βλάση Κανιάρη, τον Τάσσο και το Δημήτρη Αληθεινό. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε μεταξύ άλλων λόγο για έργα τα οποία εκφράζουν «μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στη βία και την καταστολή, μια καταγγελία των οδυνηρών εμπειριών που βίωσε ο τόπος μας την περίοδο της Χούντας».
Παράλληλα η κ. Σακελλαροπούλου συνεχάρη όσους είχαν την ιδέα αυτής της έκθεσης και εργάστηκαν για την υλοποίησή της, τονίζοντας πως «τα έργα τους γεννούν δέος».
Κατερίνα Σακελλαροπούλου: «Δεν δείλιασαν, δεν λιποψύχησαν, δεν υποτάχθηκαν στον επτάχρονο ζόφο»
«Aπό τις ψηλόλιγνες, αφαιρετικές μορφές και τις λιτές και αυστηρές συνθέσεις της Βάσως Κατράκη ως τις συμβολικά εύγλωττες εγκαταστάσεις του Βλάση Κανιάρη, και από τις ιερατικές ξυλογραφίες του Τάσσου ως τις ριζοσπαστικές παρεμβάσεις του Δημήτρη Αληθεινού, τα έργα που εκτίθενται εδώ είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στη βία και την καταστολή, μια καταγγελία των οδυνηρών εμπειριών που βίωσε ο τόπος μας την περίοδο της χούντας», ανέφερε αρχικά αποθεώνοντας τους καλλιτέχνες.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε επίσης πως «σήμερα, που απολαμβάνουμε τη σταθερότητα και την ομαλότητα 50 χρόνων αδιατάρακτου δημοκρατικού βίου, τα έργα αυτά επαναφέρουν στο προσκήνιο μια τέχνη που κατάφερε να συγκεράσει συλλογικές αγωνίες και προσωπικά τραυματικά βιώματα· τέχνη ουσιωδώς πολιτική, αγωνιστική και δραστική».
«Οι εικαστικές αυτές χειρονομίες δεν έχουν χάσει τη δύναμή τους. Αντίθετα, το σφρίγος, η ένταση, η αλήθεια τους, επιβεβαιώνουν την απελευθερωτική δύναμη της τέχνης. Και η συνομιλία τους με το βίντεο-περφόρμανς ενός νέου καλλιτέχνη, του Γιάννη Παππά, ο οποίος έχει δουλέψει και στο παρελθόν πάνω στο ζήτημα του πνευματικού, πολιτικού και κοινωνικού εγκλεισμού, νοηματοδοτεί εκ νέου αυτές τις εκφράσεις εναντίωσης, θέτοντας επιτακτικά ερωτήματα για τον ρόλο του δημιουργού και του έργου τέχνης σε κρίσιμες εποχές», τόνισε εξίσου.
«Το δέος που γεννούν τα έργα της Κατράκη, του Τάσσου, του Κανιάρη, του Αληθεινού, και πολλών ακόμη που προσέδωσαν στις δημιουργίες τους αντιστασιακό χαρακτήρα, είναι ευθέως ανάλογο με τη βαθιά συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης αυτών των καλλιτεχνών που, παρά το ασφυκτικό και παραλυτικό κλίμα της εποχής, δεν δείλιασαν, δεν λιποψύχησαν, δεν υποτάχθηκαν στον επτάχρονο ζόφο. Υπερασπίστηκαν τις δημοκρατικές ελευθερίες από το μετερίζι τους, προσφέροντας στην κοινωνία μια ανάσα ελπίδας», κατέληξε.
